கௌரவம் எனும் தலைப்பே அவரின் நடிப்பின் ஆளுமைக்குக் கிடைத்த அரிய மகுடம்.

சினிமா

அறிமுக முதல் காட்சியில் அவர் காலணி (பூட்ஸ்) மட்டும் நடிப்பதுபோலக் காட்சி அமைத்ததிலேயே, அந்தப் பாத்திரத்தின் அதிகாரமும், கெத்தும், அசைக்க முடியாத நம்பிக்கையும் அப்பட்டமாகத் தெரிந்துவிடும். முழு உருவமும் திரையில் தோன்றாமலேயே, பார்வையாளரின் மனதில் ஒரு மிரட்சியான ஆளுமையை விதைக்கும் அந்தத் திறன், அவருக்கு மட்டுமே சொந்தமானது. அது வெறும் காலணி அல்ல, ஓர் அரசப் பிரதிநிதியின் அடிச்சுவடு!

வெகுஜன சினிமாவுக்கான எதிர்பார்ப்புகளை ஒரே நொடியில் தகர்த்து எறியும் அடுத்த காட்சி! வீட்டிற்குள்ளேயே மது அருந்தி ஹரே ராமா ஹரே ராமா எனப் பஜனை பாடும் அந்தக் காட்சி, ஓர் நடிப்புப் பரிமாணம். அதைக் காணும்போது, பாரிஸ்டர் ரஜினிகாந்த் என்பவர், வெறும் சட்ட வல்லுநர் மட்டுமல்ல; அவர் ஓர் அஞ்சாநெஞ்சன், ஆத்ம ஞானம் கொண்டவர், உலகின் ஓசைகளிலிருந்து விலகி தன் நிலை அறியும் பக்குவம் கொண்டவர் என்று உணர்த்தும். சட்டத்தையும், தர்மத்தையும், சமன்செய்யும் அவரது பாத்திரத்தின் ஆழம் அங்கேதான் புதைந்திருக்கிறது.

செய்தித்தாள் வாசிப்பில் ...
அது வாசிப்பு அல்ல; அவர் சமூகத்தின் அவலங்களை, நீதிக்கான தனது வேட்கையை, இதயத்தின் ஆழத்திலிருந்து முழங்கும் தர்மக் குரல்! ஒவ்வொரு வரியிலும் எழும் அவரது குரலின் கனமும், கோபமும், ஏக்கமும்... அங்கேதான் அவரின் சொல்வன்மை தலை நிமிர்ந்து நிற்கிறது.
திடீரென அவர் விடும் "டேய்ய்ய் கண்ணா!" எனும் அதிகாரமான சத்தம்... அது திரையரங்கையே ஒரு நிமிடம் கப்சிப் என்று ஆக்கி, அங்கே வீற்றிருக்கும் அத்தனை ஜீவன்களையும் திகைக்கச் செய்யும் பேரொலி. அந்த ஒற்றை வார்த்தையில் எத்தனை ஆணவம், அதிகாரம், அன்பு, அச்சுறுத்தல் எனக் கலந்திருக்கிறது!

சின்ன சிவாஜியான கண்ணன் வந்து ஏதோ சொல்லத் தொடங்கும் முன்பே, இடைமறித்து அவர் ஆவேசத்துடன் ஆங்கிலத்தில் கத்தும் அந்தத் தருணம்! சட்ட மேதையின் கோபம், பத்தாயிரம் வாலா வெடி ஒரு சேர வெடிப்பது போல, திரையரங்கின் கூரையையே அதிரச் செய்யும். அங்கே ஓர் அசுரத்தனமான ஆற்றல் வெளிப்படும்.

 

பந்தாவும், குழலும், அசால்ட்டான ஆணையும்:
மேஜர் சுந்தரராஜனை அழைத்து விசாரிக்கும் காட்சியில், அவரது பைப் பிடிக்கும் தோரணை, அவர் உட்கார்ந்திருக்கும் நிலை, அவரது உடலசைவுகள்... இவையனைத்தும் நடிப்பின் இலக்கணம்!
அந்தச் சிகரெட் குழலிலிருந்து எழும் புகைவளையங்கள் கூட, அவருக்குப் பணிந்து, அவரைச் சுற்றி ஒரு கௌரவ வளையம் இடுவதுபோல் இருக்கும்.
சுந்தரராஜன் எல்லாம் சொல்லி முடித்தபின், "என்கிட்ட சொல்லிட்டியல்ல... நான் பார்த்துக்கிற போடா" என்று அவர் தரும் அந்த அசால்ட்டான ஆணை... அது தன்னம்பிக்கையின் உச்சம்! அங்கே நடிப்பில் துளியும் அதிக உழைப்பின் சுவடில்லாமல், மிகச் சாதாரணமாக அவர் வெளிப்படுத்தும் அந்தக் கம்பீரம், அவரை 'நடிப்புத் திலகம்' என்று நிலைநிறுத்தும்.

வீட்டிற்குள் விசாரணை - ஒரு வெடிகுண்டு காட்சி...
வீட்டிற்குள்ளேயே வழக்கை விசாரிக்கும் அந்தக் காட்சி...
"சீனா அது? சீனா வெடிகுண்டு" ...
அது சட்ட விசாரணை மட்டுமல்ல, தார்மீகத்தின் மீதான ஒரு தாக்குதல்! அந்தச் சிக்கலான சூழ்நிலையில், அவர் ஒவ்வொரு கேள்வியையும் ஆயுதமாக வீசும்போது, அந்தக் காட்சியின் தீவிரம் படிப்படியாக உயர்ந்து, பார்வையாளரைக் கட்டிப்போடும்.
தீர்ப்பு வந்த பின், "என்னடா கண்ணா... இந்தக் கேஸை ஜெயிக்கவே முடியாதுன்னியே?" என்று ஒருவித கெத்துடனும், கேலியுடனும் கேட்கும் அந்த ஒற்றைக் கேள்வி, எதிராளியின் தோல்வியைவிடத் தனது வெற்றியைப் பறைசாற்றும் ராஜபாட்டை.

"அதிசய உலகம் ரகசிய இதயம்":
பாட்டில் அவர் ஆடும் அந்த 'ரௌசு' ஆட்டம்..
அருமை! அது ஒரு கவர்ச்சிப் பாடல் என்றாலும், அவர் அங்கே வெறுமனே நடிப்பது இல்லை; அவர் தனது பாத்திரத்தின் விறைப்பை, இறுக்கத்தைத் தளர்த்தி, ஓர் அத்துமீறிய மகிழ்ச்சியை வெளிப்படுத்துகிறார். அமர்ந்துகொண்டே அவர் இரண்டு கைகளையும் ஆட்டும் பாணி, இன்றும் நடிகர்களுக்கு ஒரு சவால்தான். அது வெறும் ஆட்டம் அல்ல, பாத்திரத்தின் உள்மனப் புயலின் தற்காலிக அமைதி!

"பாலூட்டி வளர்த்த கிளி": ஆக்ரோஷத்தின் தாண்டவம்.
சிறிய சிவாஜியான கண்ணன் மீது அவர் கோபம் கொண்டு, வீட்டை விட்டு வெளியேறச் சொல்லும் அந்தப் பாடல் காட்சி... "பாலூட்டி வளர்த்த கிளி" என்பது வெறும் பாட்டல்ல, நடிப்பின் அக்கினிப் பிரவேசம்! கோபத்தின் உச்சியில், அவர் காட்டும் மொறைப்பு (பார்வை)... அது நிஜமா? இப்புடியெல்லாம் நடிக்க முடியுமா? என்று எல்லோரையும் யோசிக்க வைக்கும் ஆக்ரோஷ நாடகம்! ஒரு தந்தையாக, ஒரு பாதுகாவலனாக, ஒரு வழிகாட்டியாக... அத்தனை உணர்வுகளையும் ஒரு பார்வையிலும், ஒற்றை அசைவிலும் அவர் வெளிப்படுத்தி, எதிரில் நிற்பவரை பதினாறு அடி தள்ளி நிற்க வைப்பார்.

"நீயும் நானுமா கண்ணா நீயும் நானுமா?": நடிப்புப் பிரளயம்..
இந்தப் பாடலின் காட்சிகளில் அவர் நடிப்பைப் பற்றிப் பேச ஆரம்பித்தால், உண்மையிலேயே நாள் முழுவதும் பேசிக்கொண்டே இருக்கலாம்! படிகளில் அவர் இறங்கி வரும் அந்த நடை... அது வெறும் நடை அல்ல! முதலில் நிதானித்து, நிமிர்ந்து, கெத்தாக சில படிகள்; பின் திடீரெனத் தளர்ந்ததாய், உடைந்ததாய் ஒரு சில படிகள்; மறுபடி வீறுகொண்டு எழுந்து கம்பீரமான நடை என மாறி மாறி அவர் வெளிப்படுத்தும் அந்தச் சலனம்... அதுதான் நடிப்பின் புதிய பரிமாணம். ஒரு பாத்திரத்தின் உள் மனப் போராட்டத்தை உடலசைவுகளால் வெளிப்படுத்திய அந்தத் திறன், வேறு யாருக்கும் கைவராதது. ராஜாமேக்கப் காட்சியில் அவர் வரும் அந்தத் தோரணை, பார்ப்பவரின் இதயத்தை உடைத்து விடும் அளவுக்கான மெய்சிலிர்க்கும் அனுபவம்.

இறுதிக் காட்சியில், தீர்ப்பு நாளன்று அவர் படிக்கட்டில் அமர்ந்திருக்கும் அந்தப் போஸ்... அது கொலைவெறியுடன் வரும் புலியைக் கூடப் பயந்து ஓடச் செய்யும் அளவிற்கான அபாரமான கம்பீரம்!
பண்டரிபாயிடம் வழக்குகளைப் பற்றிக் கூறும் அந்தக் காட்சியில், காலைத் தூக்கி ஸ்டூலின் மீது வைத்து, சட்டெனத் தலையைத் திருப்பி, பைப் பிடித்திருக்கும் இடக்கையைத் தூக்கி அவர் விடும் அந்த "லுக்"... அது சாதாரண நடிப்பு அல்ல, பயங்கரத்தின் உச்சம்! அவரது உள்ளம், அந்தக் கௌரவத்திற்காக எப்படியெல்லாம் போராடியது என்பதைக் கண்ணிமைக்காமல் உணர்த்தும் காட்சி அது.

முடிவாக, "கௌரவம்" திரைப்படம், ஒரு நடிகரின் திறனுக்குக் கிடைத்த சவாலான களமும், அதன்மூலம் அவர் அடைந்த பேரருளும் ஆகும். நடிகர் திலகத்தின் அசாத்திய நடிப்பாற்றலை நீங்கள் இலக்கிய நடையில் வர்ணித்தது, அந்தப் படத்தின் புகழுக்கு மேலும் ஒரு மகுடம் சூட்டியுள்ளது.

செந்தில்வேல் சிவராஜ்