உலக சினிமாவில் 'மெத்தட் ஆக்டிங்' என்றாலே மார்லன் பிராண்டோதான் நினைவுக்கு வருவார். ஆனால், அந்த மெத்தட் ஆக்டிங் என்பதையும் தாண்டி, ஒரு கதாபாத்திரத்திற்கு உயிர் கொடுத்து, அதை ஒரு காவியமாக மாற்றும் வித்தையில் நடிகர் திலகம் சிவாஜி கணேசன் எட்ட முடியாத உயரத்தில் இருக்கிறார். பிராண்டோவின் நடிப்பு ஒரு குறிப்பிட்ட எல்லைக்குள் அடங்கும் என்றால், சிவாஜியின் நடிப்பு எல்லையற்ற ஒரு பெருங்கடல்.

1. நவரசங்களின் முழுமையான வெளிப்பாடு:
மார்லன் பிராண்டோவின் நடிப்பு பெரும்பாலும் 'அண்டர் பிளே' (Underplay) எனப்படும் நுணுக்கமான பாணியைச் சார்ந்தது. அவர் கோபத்தையோ, துக்கத்தையோ மிகக் குறைவாகவே வெளிப்படுத்துவார். ஆனால், சிவாஜி கணேசன் நவரசங்களையும் அதன் உச்சக்கட்டத்தில் வெளிப்படுத்தக்கூடியவர்.
பிராண்டோவால் அமைதியைக் காட்ட முடியும்; ஆனால் சிவாஜியால் அமைதியையும் காட்ட முடியும், அதே சமயம் 'கட்டபொம்மனாக' எரிமலையாய் வெடிக்கவும் முடியும்.
ஒரு நடிகர் தனது உடல், முகம், கண்கள், குரல் என அனைத்து உறுப்புகளையும் ஒரே நேரத்தில் ஒரு கதாபாத்திரத்திற்காகச் செயல்பட வைப்பதில் சிவாஜிக்கு நிகர் எவருமில்லை.

2. மொழி மற்றும் வசன உச்சரிப்பின் அசாத்தியம்:
நடிப்பின் மிக முக்கியமான அம்சம் வசன உச்சரிப்பு . மார்லன் பிராண்டோ பல படங்களில் வசனங்களைச் சரியாக உச்சரிக்காமல் முணுமுணுப்பார் . இது ஒரு வகை யதார்த்தமாகக் கருதப்பட்டாலும், அது கலையின் முழுமைக்குத் தடையாகவே இருந்தது.
ஆனால் சிவாஜி, தமிழ் மொழியின் ஒவ்வொரு சொல்லுக்கும் உயிர் கொடுத்தவர். 'பராசக்தி'யின் நீதிமன்ற வசனமாகட்டும், 'ராஜராஜ சோழன்' படத்தின் கம்பீரமாகட்டும், செந்தமிழைச் சிதையாமல், அதே சமயம் உணர்ச்சி குறையாமல் பேசுவது என்பது உலக நடிகர்களுக்கே சவாலான காரியம். மொழியை ஒரு கருவியாகக் கையாளுவதில் சிவாஜி பிராண்டோவை விட பல மடங்கு உயர்ந்தவர்.

3. கதாபாத்திரங்களின் பன்முகத்தன்மை :
மார்லன் பிராண்டோ பல படங்களில் ஒரே மாதிரியான உடல் மொழியைக் கொண்டிருப்பார். ஆனால் சிவாஜியின் திரைப் பயணத்தைப் பார்த்தால், அவர் ஏற்காத வேடங்களே இல்லை எனலாம்.
'நவராத்திரி' படத்தில் ஒன்பது மாறுபட்ட குணாதிசயங்கள்.
'திருவிளையாடல்' படத்தில் சிவனாக அந்தத் தெய்வீகக் கம்பீரம்.
'பாசமலர்' படத்தில் அந்த உருக்கமான பாசம்.
ஒரு புராணக் கடவுளாகவும், ஒரு சுதந்திரப் போராட்ட வீரனாகவும், ஒரு சாதாரண ஏழைக் கூலியாகவும் எனத் தன்னை முழுமையாக மாற்றிக்கொள்ளும் 'உருமாற்ற வித்தை' சிவாஜியிடம் இருந்ததைப் போல பிராண்டோவிடம் இருந்ததில்லை.

4. மேடை நாடகப் பின்னணியும் ஆளுமையும்:
பிராண்டோவின் நடிப்பு கேமராவுக்கு முன்னால் மட்டுமே ஒளிரக்கூடியது. ஆனால் சிவாஜி, ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் முன்னிலையில் மேடையில் தோன்றி, நேரடி நடிப்பின் மூலம் மக்களைக் கட்டிப்போட்டவர். மேடை நாடகத்தின் அந்தத் தீவிரமும், சினிமாவின் நுட்பமும் கலந்த ஒரு அபூர்வ கலவைதான் சிவாஜி.
அவர் நடித்த 'வீரபாண்டிய கட்டபொம்மன்' படத்தைப் பார்த்த எகிப்து அதிபர் கமால் அப்துல் நாசர், "உன் நாட்டில் நீ ஒரு நடிகன் மட்டுமல்ல, ஒரு மாபெரும் தூதுவன்" என்று பாராட்டியது, அவர் உலகத் தரத்தையும் தாண்டியவர் என்பதற்குச் சான்று.

5. உணர்ச்சிகளின் வேகம் மற்றும் வீச்சு:
பிராண்டோ ஒரு காட்சியின் உணர்வை வெளிப்படுத்த நீண்ட நேரம் எடுத்துக்கொள்வார். ஆனால் சிவாஜி, இமைப்பொழுதில் ஒரு உணர்ச்சியிலிருந்து மற்றொன்றுக்கு மாறக்கூடியவர். அழுதுகொண்டிருக்கும் போதே ஆக்ரோஷப்படுவதும், அடுத்த நொடியே அமைதியாவதும் அவருக்குக் கைவந்த கலை. இந்த 'எமோஷனல் ரேஞ்ச்' உலக சினிமா வரலாற்றில் மிகச் சிலருக்கே சாத்தியமானது; அதில் சிவாஜியே முதன்மையானவர்.
மார்லன் பிராண்டோ மேற்கத்திய யதார்த்தவாதத்தின் அடையாளம் என்றால், சிவாஜி கணேசன் உலக நடிப்பின் முழுமையான அடையாளம். பிராண்டோவின் நடிப்பு மூளைக்கு வேலை கொடுக்கும்; ஆனால் சிவாஜியின் நடிப்பு ஆன்மாவைத் தொடும். நுணுக்கமான நடிப்பைத் தாண்டி, ஒரு கதாபாத்திரத்தை வரலாற்றில் அழியாத காவியமாக மாற்றிய நடிகர் திலகம், அந்த ஹாலிவுட் மார்லன் பிராண்டோவையும் விட கலை நுணுக்கத்தில் பல படிகள் உயர்ந்தவர் என்பதில் மாற்றுக் கருத்தே இல்லை.

செந்தில்வேல் சிவராஜ்